"Kwetsbaarheid"
Gisteren een mooi gesprek gehad met een vrouw die nog haar weg zoekt in "zichtbaar en kwetsbaar durven zijn".
Het kan ook best een beetje eng voelen, om je kwetsbare kant te tonen. Want hoe reageert de ander? En wat wil ik ermee bereiken? En doe ik er wel goed aan?
Zo lang die gedachtens er zijn (en dit proces herken ik zelf ook) ben je nog niet helemaal één en volledig met je hart en je ziel.
Dat is helemaal niet erg want de Eifeltoren stond ook niet in 1 dag (het is maar een voorbeeld)!
Gun jezelf de tijd om uit te vinden wat goed bij jou past. Zie het als een experiment om steeds dichter bij jezelf te komen.
Het is ook helemaal niet erg om daarbij te vallen als je maar gewoon wel weer op gaat staan!!
Waar wij ook over spraken is dat je voelt dat er iets in jezelf gaande is en je niet meer door kan op de "oude weg". De oude weg is je verschuilen achter het brein - wat een stuk zekerheid en bescherming geeft (mij raak je niet). De nieuwe weg is jezelf open stellen en bloot geven. De weg volgen van je hart en je ziel.
Uit ervaring weet ik dat het laatste pad er ook 1 is met behoorlijke pieken en dalen. De hele nacht heb ik liggen piekeren over zo'n uitdaging. En eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik het nu heel fijn zou vinden om mijn hart te sluiten zodat ik niet hoef te voelen dat het zeer doet als je je hart volgt en je kwetsbaar opstelt en de "deur gaat (nog) niet open".
Maar wat bereik ik daarmee? Dat ik opgeef en me anders voor gaan doen dan ik ben. Dat wil ik niet!! De tijd van toneelstukjes doen is voorbij. In die zin is er geen weg meer terug. Dus heb ik ook de "pijn" te omarmen die ik soms voel.
En daar ging ons gesprek over gisteren en het was voor mij een waardevol gesprek.
Kwetsbaarheid is kracht. Jezelf durven laten zien met alles wat bij jou hoort getuigt van grote moed en maakt dat mensen zich prettig bij je voelen.
De kracht achter imperfectie is groei. Als jij dat kunt laten zien, geef je de ander ook de ruimte om zichzelf te durven zijn.
Ik ben er nog lang niet hoor. Maar ik ben onderweg en het is een mooie reis. Ik ben er nog over uit met "mijn uitdaging". Ik zal mezelf meer tijd gunnen, want ik wil ook het liefst alles zo snel mogelijk. Echter besef ik als geen ander dat als iets (te) snel tot stand komt er hele mooie processen over het hoofd worden gezien. En daar wordt ik later weer door ingehaald. Dus... zit hierin wellicht het antwoord op mijn uitdaging?
Nou het nachtje piekeren heeft deze update opgeleverd. Stukje zelf therapie zal ik maar zeggen
Heb een mooie dag allemaal. Durf jezelf te ZIJN. Je bent prachtig zoals je bent.
Lieve groeten
Gerda
