Ze had gekozen voor ‪#‎Moed
‬
Ze had gevoeld en gezien hoe het voelt als je je hart volgt. Ze had mensen gezien en gesproken die ook hun hart volgde. Deze mensen waren een soort van "anders". Anders omdat hun ogen een speciale glans hadden. In die ogen was een soort van "spirit" te zien, een spirit die licht en kracht leek uit te stralen. Ze kon het nog niet vastpakken, want ook deze mensen hadden te maken met ferme tegenslagen en verdriet. En toch bleven ze volledig in hun kracht staan. Terwijl ook deze mensen aangaven dat het soms keihard was om te blijven geloven in zichzelf en in hun dromen.
Die bewuste nacht had ze gedroomd en in die droom had ze zichzelf vol vreugde en onbevangenheid ontmoet.
Dat was het pad welke ze wilde vervolgen. Een pad van moed, een pad van lef en een pad van een strijdster. Niet omdat ze overal voor wilde strijden, maar wel omdat ze begreep dat alleen zij zelf er voor kon zorgen dat ze gelukkig zou zijn. Te vaak had ze haar geluk in handen van anderen gelegd. Zoals werkgevers, vrienden, familieleden en ook levenspartners. Wanneer deze mensen dan vervolgens een beslissing namen die er voor zorgde dat haar leven drastisch veranderde vond ze dat de verantwoording bij andere lag en wentelde ze zich in treurnis. Nu begreep ze dat ze zichzelf daarmee onbewust tot slachtoffer bombardeerde van gebeurtenissen die buiten haar om plaatsvonden.
Nu ze dit allemaal wat beter door had ging ze het anders doen.
Zo ging ze symbolisch gezien op pad. Ze wist niet precies wat te verwachten en wist zich ook niet helemaal goed voor te bereiden. Dus al snel werd ze overvallen door (ook symbolisch gezien) zwaar weer. Haar eerste reactie, die haar zo bekend was, was om af te geven op de omstandigheden. En om te besluiten terug te gaan naar de veilige haven. Zo draaide ze zich om en ze liep terug richting de veiligheid. Ze was heel even opgelucht totdat ze in haar hart de onrust toe voelde nemen. Ze dacht zich eerst te vergissen, maar nee, het was geen vergissing. De onrust werd erger dus ze besloot om even te gaan rusten, en even afstand te nemen van haar onrustig kloppende hart en haar gedachtens die alle kanten op schoten.
Op een mooie plek langs de rivier nam ze plaats en ze besloot om eerst eens rustig adem te halen en om even uit te zoemen om te kunnen bekijken wat er nu werkelijk gebeurde. De rivier voor haar stroomde in een behoorlijke versnelling. Ze was er eerst van onder de indruk totdat het haar opviel dat het toch even goed allemaal soepel leek te gaan.
Alles was in dienst van elkaar, de stroming, het water, de rotsblokken, de oever maar ook de bomen erom heen.
Ze begreep dat dit symbolisch was voor haar eigen leven. En ze dacht terug aan de lange tijd dat ze tegen de stroom in had gezwommen. Soms dacht ze niet meer boven te komen en als ze dan toch boven kwam kostte het haar zoveel energie om weer verder te gaan. En dat was nu net wat ze niet meer wilde.
Dus bleef ze nog even zitten en ademde ze rustig in en uit en besloot toen dat ze niet weer de signalen van haar hart wilde negeren.
Dus ze ging weer op pad en ze kwam een aantal andere "reizigers" tegen. Sommige waren vriendelijk, andere waren in zichzelf gekeerd, weer andere trok ze even mee op zolang als het leuk was en dan ging weer elk hun weg. Dat was prima. Wat minder makkelijk voor haar was, waren de personen die haar enorm spiegelde en triggerde. Dat was soms zelfs zo heftig dat ze het liefst wilde vluchten en nooit meer terugkomen. Echter dat was eigenlijk ook weer niet wat ze echt diep van binnen wilde. Ze begreep dat ook deze mensen haar iets te leren hadden. Er zat zelfs iemand bij waar ze diep van binnen intens veel van hield. Pffft, dit was heftig, dit was lastig en het was tegelijkertijd ook zo mooi en zo diep rakend dat ze echt wel begreep en voelde dat dit heel bijzonder en waardevol was. Ze kwam op haar pad iemand tegen die haar uitlegde dat dit ging om een proces om onvoorwaardelijk van zichzelf te leren houden. En ook om onvoorwaardelijk van andere mensen te gaan leren houden. Het was eerlijk gezegd nieuw voor haar en ze wist nog niet precies of ze dat wel zou kunnen. Want het deed behoorlijk veel pijn en liefde zou geen pijn moeten doen, toch? Dat vroeg ze zichzelf dus af.
En in de tussentijd bleef ze gelukkig wel het pad van #Moed volgen. Want dat was wat ze had afgesproken met zichzelf. En ook dat vond ze dan wel passend bij onvoorwaardelijke zelfliefde....trouw zijn aan haar zelf. Dat was ze zeker niet altijd geweest en dat was waar ze nu aan ging werken en de hoogste prioriteit kreeg.
Haar reis ging door en door. Met vallen en opstaan wel te verstaan. Soms wilde ze het liefst onzichtbaar worden en blijven "liggen". Maar altijd op die cruciale momenten werd haar hart onrustig en begreep en voelde ze dat ze door 'moest' gaan. Maar niet omdat het echt moest maar omdat ze het wilde, ze koos voor haar kracht en ze koos voor haar moed.
Ze werd milder en sterker. Kwetsbaarder maar tevens ook krachtiger. Ze koos steeds meer voor liefde in plaats van angst.
De reizigers die ze tegen kwam daarmee had ze een mooier en waardevoller contact, zelfs als het korte momenten van contact waren. De mensen die haar spiegelde ging ze niet meer uit de weg maar ze ging het gesprek aan. De persoon waar ze zo intens veel van was gaan houden daarmee ontstond ook een diepe waardevolle vriendschap. Het was nog steeds soms heftig om zo gespiegeld te worden maar ze liep er niet meer voor weg. Omdat ze wist dat ze het nodig had voor haar proces van bewustwording en zelfliefde.
Ze ging weer even zitten in het zonnetje bij de rivier. Ze had ervoor gekozen om niet meer tegen de stroom in te zwemmen. Ze was onderweg van alles tegen gekomen waarvan ze dacht dat ze het niet zou "overleven". Toch had ze angst steeds in de ogen gekeken en gekozen voor liefde en moed.
Ze was gegroeid, ze was rijper worden, ze had gehuild en gelachen, los gelaten en ze was nieuwe verbindingen aangegaan.

Ze had gekozen voor liefde. Liefde voor zichzelf, liefde voor haar medemens, en liefde voor het leven.
Ze had gekozen voor #Moed

En dat maakte dat alles anders werd ...

Gerda ♥

www.gerda-duin.nl

Ze was vrij

Ze was vrij...

Elke dag voelde ze zich een beetje meer uitgeblust.
Er waren dagen dat dit al begon bij het opstaan.
Dit gevoel benauwde haar enorm, ze realiseerde zich dat ze eigenlijk alles had, maar toch niet gelukkig was....
Soms zou ze willen dat ze het lef had om een moedige beslissing te nemen. De beslissing om eerlijk te zijn en te kiezen voor wat haar hart haar in gaf. Ze durfde het niet. Ze hield zichzelf voor dat ze daarmee mensen pijn zou doen. Er zouden mensen teleurgesteld raken en zoiets kon ze zich gewoonweg niet voorstellen. Dat zij de veroorzaker zou zijn van verdriet. En ze zag een beeld van zichzelf dat ze het wellicht niet zou redden. Ook beangstigde het haar dat haar financiële situatie zou kunnen verslechteren als ze een stap zou nemen om haar verlangen van het hart te volgen. Als iemand haar kon garanderen dat alles wel goed zou komen en dit zwart op wit kon vastzetten dan zou ze die stap eerder durven zetten. Dat maakte ze zichzelf wijs. Te weinig zelfvertrouwen, en een laag zelfbeeld. Te weinig vertrouwen in het leven op zich.

Dus besloot ze dag in dag uit, te doen, wat ze DACHT dat er van haar verwacht werd. Haar energie niveau nam sterk af. Ze sleepte zichzelf door de dagen heen. Het was niet dat ze nooit gezellig had of dat ze nooit genoot. Dat zeker niet. Er waren leuke momentjes en er waren mooie vakanties en er waren ook gerust fijne gesprekken met andere mensen waarbij ze voelde dat ze zeker dankbaar was. Echter altijd was er dat zware gevoel dat ze meesleepte. Wanneer ze in de spiegel keek en eventjes bleef staan, wat ze meestal niet deed, zag ze een vrouw die voldeed aan het beeld waarvan zij dacht dat ze aan moest voldoen. Haar mooie ogen straalden niet maar hadden een treurige blik.
Soms wendde ze in paniek tot God (of het Universum - of de bron of...) en vroeg ze om hulp. Ze liet dan weten dat ze zich niet meer alleen wilde voelen en ze vroeg zich af waarom het zo leek dat andere mensen altijd "alles cadeau kregen" en dat bij haar altijd alles mis leek te gaan. Ze wist niet zeker of ze ergens in geloofde maar op die momenten van innerlijke onrust leek het haar toch het beste. Eerlijk gezegd geloofde ze nergens meer in, en vooral niet in zichzelf.

Totdat ze op een dag iemand sprak die tegen haar zei, "als je je in alle stilte en vanuit je oprechte intentie richt tot God ( of de bron, of het universum) vergeet dan niet om je dankbaarheid uit te spreken. Dankbaarheid voor het feit dat je leeft. Dankbaarheid voor het feit dat je weer een nieuwe dag cadeau hebt gekregen. Dankbaarheid voor de mensen om je heen die jouw leraren zijn, en jij die van hun. Dankbaarheid voor de uitdagingen die je krijgt, die je doen leren inzien dat je steeds weer een stukje aan het groeien bent. En bovenal dankbaarheid voor het feit dat je elke dag opnieuw de keus hebt om opnieuw te beginnen en zelf de keuze kunt maken om het anders te gaan doen en het verlangen van je hart te volgen". Ze was er stil van, zo had ze het nooit bekeken. Zo dankbaar voelde ze zich eigenlijk niet en ze voelde diep van binnen dat hier een belangrijke snaar werd geraakt.. En terwijl ze zich dit realiseerde sprak dezelfde persoon nog het volgende uit: "Als je er dan toch voor kiest om hulp in te roepen, zorg er dan voor dat je je wensen op een positieve manier uit. Spreek vanuit je hart en laat weten wat je WEL wilt in plaats van wat je niet wilt. En wees bereid om daar zelf moedige stappen in te gaan zetten".
Ook dit was nieuw voor haar. Ze had geen idee wat zij zelf zou kunnen doen.

Ze vond het maar een rare ontmoeting en ze dacht bij zichzelf, "jaja, zij kan makkelijk praten". Toch voelde ze zich anders... ze kon het niet plaatsen.
Ze wist uiteraard wel dat ze zelf in beweging moest komen als zij iets anders wilde, echter ging ze meestal niet van het positieve uit. Waardoor ze haar beslissingen niet zelf nam maar het meestal ging overleggen met mensen die zelf in het zelfde schuitje als haar zaten. En zo liet ze kansen voorbij gaan, bleef ze zich alleen voelen en dacht ze dat het maar beter was om maar "gewoon te blijven doen" en meestal dacht ze dan bij zichzelf, "zo slecht heb ik het ook weer niet".

Die nacht, na het bijzondere gesprek over dankbaarheid, droomde ze over een klein meisje wat dapper en blij door het leven stapte. Een meisje wat onbevangen was, een meisje dat geen angst kende en alles deed wat haar hart haar ingaf. Het meisje rende met haar haren in de wind door een veld van bloemen heen. In haar droom riep ze het meisje en gek genoeg noemde ze daarbij haar eigen naam. Toen het meisje stopte en omkeek keek ze zichzelf recht in haar ogen. Wat ze zag waren de meest vreugdevolle ogen die ze ooit gezien had.
Ogen met twinkels van vreugde en vonkjes van geluk. Het ontroerde haar tot diep in haar ziel. Ze wist dat ze droomde maar tegelijkertijd was ze zich ook bewust van wat er gebeurde. Deze droom schudde haar letterlijk wakker. Het bijzondere gesprek wat daags ervoor had plaatsgevonden had haar diep geraakt.
Toen ze in de vroege ochtend wakker werd voelde ze zich anders. Energiek, vol verwachting, ze had zin in de dag. In plaats van zich nog een keer om te draaien, snelde ze uit bed.

Na het ontbijt keek ze in haar agenda en vervolgens besloot ze om haar afspraken voor die dag af te zeggen. Ze deed dit resoluut en daarna vertrok ze richting een prachtig natuurgebied. Ze had behoefte aan frisse lucht en aan een gesprek in alle stilte met "boven". Op een mooi plekje ging ze zitten, en in alle stilte sprak ze haar dankbaarheid uit voor alles wat er in haar leven was wat ze tot nog toe eigenlijk maar gewoon had gevonden. Zo kwam ook het besef dat ze zichzelf al die jaren gevangen had gehouden in haar sombere toestand. Jarenlang had ze zichzelf afgesneden gehouden van haar ware gevoelens omdat ze hier toe zelf besloten had. Ze realiseerde zich meer dan ooit dat ze de verbinding met zichzelf verloren was. Er waren dan wel hele nare dingen gebeurt in haar leven, dat was ook zo, maar ze was er ook in vast blijven zitten. Omdat het haar ook een soort van comfortabel en veilig gevoel had gegeven. Ineens realiseerde zij zich alles en dikke tranen stroomde over haar gezicht. Echter het waren geen tranen van verdriet. Het waren tranen van opluchting en vreugde. Tranen van een nieuw begin. Tranen van blijdschap en haar hart maakte een vreugdesprong.
Op dat moment kwam de zonneschijn door de bomen heen en meer dan ooit hoorde ze het prachtige intense gezang van de kleurrijke vogels en ze rook de geur van het frisse gras.
Een vlinder fladderde om haar heen.
Ze was vrij....

Gerda ♥
www.gerda-duin.nl

Meer inspiratie ook op de Facebook pagina van Vrouw&Verbinding