Ze was vrij...
Elke dag voelde ze zich een beetje meer uitgeblust.
Er waren dagen dat dit al begon bij het opstaan.
Dit gevoel benauwde haar enorm, ze realiseerde zich dat ze eigenlijk alles had, maar toch niet gelukkig was....
Soms zou ze willen dat ze het lef had om een moedige beslissing te nemen. De beslissing om eerlijk te zijn en te kiezen voor wat haar hart haar in gaf. Ze durfde het niet. Ze hield zichzelf voor dat ze daarmee mensen pijn zou doen. Er zouden mensen teleurgesteld raken en zoiets kon ze zich gewoonweg niet voorstellen. Dat zij de veroorzaker zou zijn van verdriet. En ze zag een beeld van zichzelf dat ze het wellicht niet zou redden. Ook beangstigde het haar dat haar financiële situatie zou kunnen verslechteren als ze een stap zou nemen om haar verlangen van het hart te volgen. Als iemand haar kon garanderen dat alles wel goed zou komen en dit zwart op wit kon vastzetten dan zou ze die stap eerder durven zetten. Dat maakte ze zichzelf wijs. Te weinig zelfvertrouwen, en een laag zelfbeeld. Te weinig vertrouwen in het leven op zich.
Dus besloot ze dag in dag uit, te doen, wat ze DACHT dat er van haar verwacht werd. Haar energie niveau nam sterk af. Ze sleepte zichzelf door de dagen heen. Het was niet dat ze nooit gezellig had of dat ze nooit genoot. Dat zeker niet. Er waren leuke momentjes en er waren mooie vakanties en er waren ook gerust fijne gesprekken met andere mensen waarbij ze voelde dat ze zeker dankbaar was. Echter altijd was er dat zware gevoel dat ze meesleepte. Wanneer ze in de spiegel keek en eventjes bleef staan, wat ze meestal niet deed, zag ze een vrouw die voldeed aan het beeld waarvan zij dacht dat ze aan moest voldoen. Haar mooie ogen straalden niet maar hadden een treurige blik.
Soms wendde ze in paniek tot God (of het Universum - of de bron of...) en vroeg ze om hulp. Ze liet dan weten dat ze zich niet meer alleen wilde voelen en ze vroeg zich af waarom het zo leek dat andere mensen altijd "alles cadeau kregen" en dat bij haar altijd alles mis leek te gaan. Ze wist niet zeker of ze ergens in geloofde maar op die momenten van innerlijke onrust leek het haar toch het beste. Eerlijk gezegd geloofde ze nergens meer in, en vooral niet in zichzelf.
Totdat ze op een dag iemand sprak die tegen haar zei, "als je je in alle stilte en vanuit je oprechte intentie richt tot God ( of de bron, of het universum) vergeet dan niet om je dankbaarheid uit te spreken. Dankbaarheid voor het feit dat je leeft. Dankbaarheid voor het feit dat je weer een nieuwe dag cadeau hebt gekregen. Dankbaarheid voor de mensen om je heen die jouw leraren zijn, en jij die van hun. Dankbaarheid voor de uitdagingen die je krijgt, die je doen leren inzien dat je steeds weer een stukje aan het groeien bent. En bovenal dankbaarheid voor het feit dat je elke dag opnieuw de keus hebt om opnieuw te beginnen en zelf de keuze kunt maken om het anders te gaan doen en het verlangen van je hart te volgen". Ze was er stil van, zo had ze het nooit bekeken. Zo dankbaar voelde ze zich eigenlijk niet en ze voelde diep van binnen dat hier een belangrijke snaar werd geraakt.. En terwijl ze zich dit realiseerde sprak dezelfde persoon nog het volgende uit: "Als je er dan toch voor kiest om hulp in te roepen, zorg er dan voor dat je je wensen op een positieve manier uit. Spreek vanuit je hart en laat weten wat je WEL wilt in plaats van wat je niet wilt. En wees bereid om daar zelf moedige stappen in te gaan zetten".
Ook dit was nieuw voor haar. Ze had geen idee wat zij zelf zou kunnen doen.
Ze vond het maar een rare ontmoeting en ze dacht bij zichzelf, "jaja, zij kan makkelijk praten". Toch voelde ze zich anders... ze kon het niet plaatsen.
Ze wist uiteraard wel dat ze zelf in beweging moest komen als zij iets anders wilde, echter ging ze meestal niet van het positieve uit. Waardoor ze haar beslissingen niet zelf nam maar het meestal ging overleggen met mensen die zelf in het zelfde schuitje als haar zaten. En zo liet ze kansen voorbij gaan, bleef ze zich alleen voelen en dacht ze dat het maar beter was om maar "gewoon te blijven doen" en meestal dacht ze dan bij zichzelf, "zo slecht heb ik het ook weer niet".
Die nacht, na het bijzondere gesprek over dankbaarheid, droomde ze over een klein meisje wat dapper en blij door het leven stapte. Een meisje wat onbevangen was, een meisje dat geen angst kende en alles deed wat haar hart haar ingaf. Het meisje rende met haar haren in de wind door een veld van bloemen heen. In haar droom riep ze het meisje en gek genoeg noemde ze daarbij haar eigen naam. Toen het meisje stopte en omkeek keek ze zichzelf recht in haar ogen. Wat ze zag waren de meest vreugdevolle ogen die ze ooit gezien had.
Ogen met twinkels van vreugde en vonkjes van geluk. Het ontroerde haar tot diep in haar ziel. Ze wist dat ze droomde maar tegelijkertijd was ze zich ook bewust van wat er gebeurde. Deze droom schudde haar letterlijk wakker. Het bijzondere gesprek wat daags ervoor had plaatsgevonden had haar diep geraakt.
Toen ze in de vroege ochtend wakker werd voelde ze zich anders. Energiek, vol verwachting, ze had zin in de dag. In plaats van zich nog een keer om te draaien, snelde ze uit bed.
Na het ontbijt keek ze in haar agenda en vervolgens besloot ze om haar afspraken voor die dag af te zeggen. Ze deed dit resoluut en daarna vertrok ze richting een prachtig natuurgebied. Ze had behoefte aan frisse lucht en aan een gesprek in alle stilte met "boven". Op een mooi plekje ging ze zitten, en in alle stilte sprak ze haar dankbaarheid uit voor alles wat er in haar leven was wat ze tot nog toe eigenlijk maar gewoon had gevonden. Zo kwam ook het besef dat ze zichzelf al die jaren gevangen had gehouden in haar sombere toestand. Jarenlang had ze zichzelf afgesneden gehouden van haar ware gevoelens omdat ze hier toe zelf besloten had. Ze realiseerde zich meer dan ooit dat ze de verbinding met zichzelf verloren was. Er waren dan wel hele nare dingen gebeurt in haar leven, dat was ook zo, maar ze was er ook in vast blijven zitten. Omdat het haar ook een soort van comfortabel en veilig gevoel had gegeven. Ineens realiseerde zij zich alles en dikke tranen stroomde over haar gezicht. Echter het waren geen tranen van verdriet. Het waren tranen van opluchting en vreugde. Tranen van een nieuw begin. Tranen van blijdschap en haar hart maakte een vreugdesprong.
Op dat moment kwam de zonneschijn door de bomen heen en meer dan ooit hoorde ze het prachtige intense gezang van de kleurrijke vogels en ze rook de geur van het frisse gras.
Een vlinder fladderde om haar heen.
Ze was vrij....
Gerda ♥
www.gerda-duin.nl
Elke dag voelde ze zich een beetje meer uitgeblust.
Er waren dagen dat dit al begon bij het opstaan.
Dit gevoel benauwde haar enorm, ze realiseerde zich dat ze eigenlijk alles had, maar toch niet gelukkig was....
Soms zou ze willen dat ze het lef had om een moedige beslissing te nemen. De beslissing om eerlijk te zijn en te kiezen voor wat haar hart haar in gaf. Ze durfde het niet. Ze hield zichzelf voor dat ze daarmee mensen pijn zou doen. Er zouden mensen teleurgesteld raken en zoiets kon ze zich gewoonweg niet voorstellen. Dat zij de veroorzaker zou zijn van verdriet. En ze zag een beeld van zichzelf dat ze het wellicht niet zou redden. Ook beangstigde het haar dat haar financiële situatie zou kunnen verslechteren als ze een stap zou nemen om haar verlangen van het hart te volgen. Als iemand haar kon garanderen dat alles wel goed zou komen en dit zwart op wit kon vastzetten dan zou ze die stap eerder durven zetten. Dat maakte ze zichzelf wijs. Te weinig zelfvertrouwen, en een laag zelfbeeld. Te weinig vertrouwen in het leven op zich.
Dus besloot ze dag in dag uit, te doen, wat ze DACHT dat er van haar verwacht werd. Haar energie niveau nam sterk af. Ze sleepte zichzelf door de dagen heen. Het was niet dat ze nooit gezellig had of dat ze nooit genoot. Dat zeker niet. Er waren leuke momentjes en er waren mooie vakanties en er waren ook gerust fijne gesprekken met andere mensen waarbij ze voelde dat ze zeker dankbaar was. Echter altijd was er dat zware gevoel dat ze meesleepte. Wanneer ze in de spiegel keek en eventjes bleef staan, wat ze meestal niet deed, zag ze een vrouw die voldeed aan het beeld waarvan zij dacht dat ze aan moest voldoen. Haar mooie ogen straalden niet maar hadden een treurige blik.
Soms wendde ze in paniek tot God (of het Universum - of de bron of...) en vroeg ze om hulp. Ze liet dan weten dat ze zich niet meer alleen wilde voelen en ze vroeg zich af waarom het zo leek dat andere mensen altijd "alles cadeau kregen" en dat bij haar altijd alles mis leek te gaan. Ze wist niet zeker of ze ergens in geloofde maar op die momenten van innerlijke onrust leek het haar toch het beste. Eerlijk gezegd geloofde ze nergens meer in, en vooral niet in zichzelf.
Totdat ze op een dag iemand sprak die tegen haar zei, "als je je in alle stilte en vanuit je oprechte intentie richt tot God ( of de bron, of het universum) vergeet dan niet om je dankbaarheid uit te spreken. Dankbaarheid voor het feit dat je leeft. Dankbaarheid voor het feit dat je weer een nieuwe dag cadeau hebt gekregen. Dankbaarheid voor de mensen om je heen die jouw leraren zijn, en jij die van hun. Dankbaarheid voor de uitdagingen die je krijgt, die je doen leren inzien dat je steeds weer een stukje aan het groeien bent. En bovenal dankbaarheid voor het feit dat je elke dag opnieuw de keus hebt om opnieuw te beginnen en zelf de keuze kunt maken om het anders te gaan doen en het verlangen van je hart te volgen". Ze was er stil van, zo had ze het nooit bekeken. Zo dankbaar voelde ze zich eigenlijk niet en ze voelde diep van binnen dat hier een belangrijke snaar werd geraakt.. En terwijl ze zich dit realiseerde sprak dezelfde persoon nog het volgende uit: "Als je er dan toch voor kiest om hulp in te roepen, zorg er dan voor dat je je wensen op een positieve manier uit. Spreek vanuit je hart en laat weten wat je WEL wilt in plaats van wat je niet wilt. En wees bereid om daar zelf moedige stappen in te gaan zetten".
Ook dit was nieuw voor haar. Ze had geen idee wat zij zelf zou kunnen doen.
Ze vond het maar een rare ontmoeting en ze dacht bij zichzelf, "jaja, zij kan makkelijk praten". Toch voelde ze zich anders... ze kon het niet plaatsen.
Ze wist uiteraard wel dat ze zelf in beweging moest komen als zij iets anders wilde, echter ging ze meestal niet van het positieve uit. Waardoor ze haar beslissingen niet zelf nam maar het meestal ging overleggen met mensen die zelf in het zelfde schuitje als haar zaten. En zo liet ze kansen voorbij gaan, bleef ze zich alleen voelen en dacht ze dat het maar beter was om maar "gewoon te blijven doen" en meestal dacht ze dan bij zichzelf, "zo slecht heb ik het ook weer niet".
Die nacht, na het bijzondere gesprek over dankbaarheid, droomde ze over een klein meisje wat dapper en blij door het leven stapte. Een meisje wat onbevangen was, een meisje dat geen angst kende en alles deed wat haar hart haar ingaf. Het meisje rende met haar haren in de wind door een veld van bloemen heen. In haar droom riep ze het meisje en gek genoeg noemde ze daarbij haar eigen naam. Toen het meisje stopte en omkeek keek ze zichzelf recht in haar ogen. Wat ze zag waren de meest vreugdevolle ogen die ze ooit gezien had.
Ogen met twinkels van vreugde en vonkjes van geluk. Het ontroerde haar tot diep in haar ziel. Ze wist dat ze droomde maar tegelijkertijd was ze zich ook bewust van wat er gebeurde. Deze droom schudde haar letterlijk wakker. Het bijzondere gesprek wat daags ervoor had plaatsgevonden had haar diep geraakt.
Toen ze in de vroege ochtend wakker werd voelde ze zich anders. Energiek, vol verwachting, ze had zin in de dag. In plaats van zich nog een keer om te draaien, snelde ze uit bed.
Na het ontbijt keek ze in haar agenda en vervolgens besloot ze om haar afspraken voor die dag af te zeggen. Ze deed dit resoluut en daarna vertrok ze richting een prachtig natuurgebied. Ze had behoefte aan frisse lucht en aan een gesprek in alle stilte met "boven". Op een mooi plekje ging ze zitten, en in alle stilte sprak ze haar dankbaarheid uit voor alles wat er in haar leven was wat ze tot nog toe eigenlijk maar gewoon had gevonden. Zo kwam ook het besef dat ze zichzelf al die jaren gevangen had gehouden in haar sombere toestand. Jarenlang had ze zichzelf afgesneden gehouden van haar ware gevoelens omdat ze hier toe zelf besloten had. Ze realiseerde zich meer dan ooit dat ze de verbinding met zichzelf verloren was. Er waren dan wel hele nare dingen gebeurt in haar leven, dat was ook zo, maar ze was er ook in vast blijven zitten. Omdat het haar ook een soort van comfortabel en veilig gevoel had gegeven. Ineens realiseerde zij zich alles en dikke tranen stroomde over haar gezicht. Echter het waren geen tranen van verdriet. Het waren tranen van opluchting en vreugde. Tranen van een nieuw begin. Tranen van blijdschap en haar hart maakte een vreugdesprong.
Op dat moment kwam de zonneschijn door de bomen heen en meer dan ooit hoorde ze het prachtige intense gezang van de kleurrijke vogels en ze rook de geur van het frisse gras.
Een vlinder fladderde om haar heen.
Ze was vrij....
Gerda ♥
www.gerda-duin.nl
Meer inspiratie ook op de Facebook pagina van Vrouw&Verbinding
Geen opmerkingen:
Een reactie posten